6 Σεπ 2014

Ο Σατανάς και η Παντοδυναμία του Θεού


O ΣΑΤΑΝΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στη βιβλική και πατερική σκέψη η παντοδυναμία του Θεού
ΔΕΝ είναι ΕΝΑ τετελεσμένο γεγονός, σαν να πρόκειται
για ακίνητες ιδέες μέσα στην ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
που εκδηλώνονται τώρα μέσα στο χρόνο.

Σε αυτή την περίπτωση η πραγματική ανεξαρτησία
του Θεού από τον κόσμο και η ελευθερία των λογικών όντων
θα μμεταλλάσσονται σε ένα είδος Αυγουστίνειας ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ 
από όπου θα εξαρτάται όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά και ο ΘΕΟΣ.

Η Ιουδαιοχριστιανική ανατολική ελληνική παράδοση
προφυλάχτηκε από τέτοιες επικίνδυνες φιλοσοφικές ιδέες

με την εμμονή της στο περί πραγματικής
εκ του ΜΗΔΕΝΟΣ δημιουργίας δόγμα
όπου ο ΚΟΣΜΟΣ δεν είναι απόρροια η αντιγραφή
των ΑΡΧΕΤΥΠΩΝ της θείας ουσίας,
αλλά αποτέλεσμα της ΘΕΙΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ και ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ.

Τα δημιουργηθέντα υπό του ΘΕΟΥ λογικά όντα
δεν αποτελούν αντιγραφή των
εν τη ΟΥΣΙΑ του Θεού ΑΡΧΕΤΥΠΩΝ
διότι σε αυτή την περίπτωση θα υπέκειντο
σε ένα είδος ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ.

Τα κτίσματα είναι πράγματι ελεύθερα
ως ΕΚΤΟΣ της θείας ουσίας, αν και κατά την ύπαρξη
συνεχώς και αδιάκοπα είναι εξαρτημένα
από την θεία θέληση και ενέργεια.

Ένα εκ των δημιουργημάτων ελεύθερο και του Θεού
κατά βούληση ανεξάρτητο είναι ο ΣΑΤΑΝΑΣ
δεν είναι εικόνα κάποιου αρχέτυπου της θείας ουσία
ούτε κατά την ουσία κακός. (Ειρηναίος Έλεγχος Δ', ΧLΙ,1)

Είναι κακός και κακοποιός όπως και οι κακοί άνθρωποι
κατά την θέληση και κατά την ενέργεια μόνο.

Η παντοδυναμία του Θεού λοιπόν
με την ίδια βούληση και ενέργεια δεν επεκτείνεται
επί της ελευθερίας των λογικών όντων.

Η θεία παντοδυναμία επί του κόσμου,
όπως όλαι αι θείαι προς τον κόσμο σχέσεις,
δεν είναι της θείας ουσίας.

Επομένως δεν μειούται η θεία παντοδυναμία
εκ του γεγονότος ότι το κακό θα καταστραφεί 
τελικώς μόνο κατά την γενική Ανάσταση.

Πρός το παρόν γίνονται πολλά άδικα και άτοπα
παρά την θέληση του Θεού.

Ο Θεός καταπολεμεί το κακό,όχι με την βία
και την αφαίρεση της ελευθερίας των όντων,
αλλά ως μακρόθυμος με την αγάπη και την δικαιοσύνη
χωρίς να πάθει η ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ, αλλά και χωρίς
να μειώνεται η του κακού ελευθερία και πραγματικότητα.

Την στιγμή που η ελευθερία του κακού θα αρθεί
τότε αυτόματα θα γινότανε αίτιος του κακού ο Θεός.

Ο αναστέλλων την ελευθερία του πονηρού πρέπει
ή να καταργήσει το κακό
ή να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της ύπαρξης του.

Έτσι ο Αυγουστίνος ανήσυχος για την αμφισβήτηση
της παντοδυναμίας του Θεού και μην έχοντας υπομονή
να περιμένει την αποκάλυψη της στην Δευτέρα παρουσία
έσπευσε να την κατοχυρώσει φιλοσοφικά
με την αναγωγή της στην ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ.

Αλλά με την βιασύνη του να υπεραμυνθεί της Θεϊκής δύναμης 
αφαίρεσε την ελευθερία από τον Σατανά και τον άνθρωπο 
και κατέληξε στην απόδοση του κακού στο Θεό
με την δικαιολογία της ενώπιον Αυτού ενοχής
των ανθρώπων πρίν ακόμα αυτοί δούν το φώς της ημέρας.

«ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ» ΙΩΑΝΝΟΥ Σ.ΡΩΜΑΝΙΔΗ, εκδ. 1955

ΠΗΓΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: «ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ»

Δείτε και...


Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 6 Σεπτεμβρίου 2014 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.